आफुँलाई जिउँदै जलाउन खोज्ने श्रीमानको उपचारमा यसरी खट्दैछिन् इद्रिसी

नेपालगन्ज । दाइजो कम ल्याएको निहुँमा आफ्नै श्रीमान् र परिवारका सदस्यबाट जिउदै जलाइएकी थिइन् नेपालगन्जकी २२ वर्षीया हास्रुन इद्रिसी। विवाह भएको ३ वर्षपछि र‌ंगीन टेलिभिजन र ५० हजार रुपैयाँ दाइजो नल्याएको भन्दै जलाइएको थियो हास्रुनलाई ।

२०६४ साल कात्तिक २० गते हास्रुनलाई श्रीमान्, सासु र नन्दले मट्टितेल खन्याएर आगो लगाए। आधा शरीर जलेकी हास्रुनको उपचारका लागि छिमेकी र आफन्तहले हारगुहार गरे ।

मृत्युसँग जुधिरहेकी हास्रुनलाई नेपालगन्जको भेरी अञ्चल अस्पतालमा भर्ना गरियो। नेपालगन्जमा उपचार सम्भव नभएपछि उनलाई उपचारका लागि काठमाडौं लगियो । घरेलु हिंसाको सिकार भएकी हास्रुनलाई उपचार र राहतमा धेरैले सघाए ।

करिब ६ महिनाको उपचारपछि उनी आंशिक रुपमा निको भएर नेपालगञ्ज फर्किन्। तर अशक्त र एउटा कुरुप जिन्दगी लिएर ।

२ वटा नाबालक छोरासहित उनी माइतीमा बसिन्। सहयोगी संस्थाहरुले माइतीमैं एउटा सानो पसल खोलिदिए । दुःख र कष्टका साथ उनका दिनहरु बित्दै गए । उनलाई निःशुल्क सिलाइकटाइ तालिम पनि दिइयो। जीविकोपार्जनका लागि केही सहयोग पनि पाइन्। तर, विस्तारै उनी बेसहारा बन्दै गइन् । संघसंस्थाले पनि कति सहयोग गरुन्। सधैं माइतीको सहारामा बस्न उनलाई मन लागेन। तर उनीसँग अर्को कुनै विकल्प पनि त थिएन ।

हास्रुनलाई जलाएको अभियोगमा उनका श्रीमान् बसिम इद्रिसी जेलमा थिए । बाँके जिल्ला अदालतले श्रीमान् बसिमलाई ७ वर्ष र सासु रुक्सनालाई ५ वर्ष जेल सजाय गरेको थियो ।

जेल परेपछि बसिमले आफूबाट ठूलो गल्ती भएको महसुस गरे । जेलमा राम्रो व्यवहार देखाए । उनको आधा कैद मिनाह भयो। साढे तीन वर्षमै उनी छुटे । जेलबाट छुट्नासाथ बसिम श्रीमती हास्रुन र छोराछोरीलाई भेट्न ससुराली गए । आफूबाट गल्ती भएको स्वीकार्दै माफी मागे। र, सँगै बस्ने प्रस्ताव गरे ।

३३ वर्षीया हास्रुन भन्छिन्, ‘हातमुख जोर्नसमेत मुस्किल थियो, त्यस्तो बेला विगत बिर्सौं, सँगै बसौं भनेर उनी (श्रीमान्) आए । मैले नाइँ भन्न सकिनँ ।

श्रीमान्को प्रस्तावलाई मैले राम्रै माने । मान्छेले गल्ती गर्छ । गल्ती गरेपछि त्यसको सजाय पनि भोग्छ । ‘अब गल्ती गर्दिनँ, मलाई सुध्रिने मौका देऊ भनेपछि हुन्छ भनें । अहिले हामी सँगै बसेका छौं। अहिले सम्बन्ध राम्रो छ,’ उनले सुनाइन् ।

मुद्दाका पक्ष–विपक्ष भई अदालतबाट जेल सजायको फैसला भइसकेपछि धेरैका घरबार भताभुंग हुन्छन् । तर, बसिमले विगतप्रति पश्चात्ताप गरेर हास्रुन र छोराछोरी सम्हाले । हास्रुनले पनि आफूलाई जीउँदै जलाउने श्रीमान्लाई माफी दिइन् ।

नेपालगन्जमा श्रीमान्को घर र जग्गाजमिन नभएका कारण उनीहरु माइती नजिकै डेरा लिएर बस्दै आएका छन् । पारिवारिक जीवनको दोस्रो अध्याय अगाडि बढ्दै जाँदा उनीहरुको छोरा जन्मियो । उनीहरुले छोराको नाम मुस्तफा राखेका छन्। मुस्तफाको अर्थ हुन्छ, भगवानको प्रिय दूत। मुस्तफाको आगमनसँगै उनीहरुको परिवारमा खुसियाली थपिएको छ

जिन्दगी केही सहज बन्दै थियो, हास्रुनलाई फेरि अर्को समस्या आइलाग्यो । सिलाइकटाइ गरेर परिवारको गुजारा चलाउँदै आएका श्रीमान् बसिन बिरामीले थला परे ।

अल्सर र हाडजोर्नी दुख्ने समस्याका कारण बसिन काम गर्न नसक्ने अवस्थामा पुगे । शरीर जलाइएका कारण अशक्त बनेकी हास्रुनले नै काम गरेर श्रीमान् र बच्चालाई पाल्नुपर्ने बाध्यता आइपर्‍यो । आफैं काम गरेर परिवार चलाउनुपर्ने बाध्यताले उनले आफ्नो थप उपचार गराउन गकिनन् । ‘दिनभरि काम नगरे साँझ चुल्हो नजल्ने अवस्थामा कसरी उपचार गराउने,’ उनले भनिन् । तैपनि बिरामी श्रीमानको उपचार र लालाबालाको मुखमा माड लगाउन उनी दिनरात नभेर मेहनत गरिरहेकी छिन् ।

अहिले गाउँकै समाजसेवी निजामुद्दिन इद्रिसीको पहलमा हास्रुनले माइतीघर नजिकैको मदरसामा सहयोगीको जागिर पाएकी छिन् । दैनिक ४ घन्टा काम गरेर मासिक ४ हजार पारिश्रमिक पाउन थालेपछि हास्रुनलाई गुजारा चलाउन केही सहज भएको छ ।

उनी मदरसाबाट छुट्टी पाएपछि घरमै सिलाइकटाइको काम गर्छिन् । त्यसबाट आउने पैसाबाट जेनतेन उनको परिवार धानिएको छ । आफ्ना दुःख र दर्दका कथा सुनाउँदै हास्रुन भन्छिन्, ‘गुजारा चलाउन जेजति दुःख भए पनि अहिले पहिलेजस्तो दाइजोको निहुँमा परिवारमा झगडा र मारपिट हुँदैन । मिलेरै गुजारा चलाइरहेका छौं । यसैमा हामी खुसी छौं ।

गरिबीका कारण उनका हुर्किएका छोरा छोरीहरुको पढाइलाई अगाडि बढाउन भने उनलाई हम्मे परेको छ । ११ वर्षीय छोरी सम्रिना र ९ वर्षीय छोरा समरको भविष्य कसरी सफल बनाउने भन्ने चिन्ता छ हास्रुनलाई ।

हास्रुनलाई त्यो दिन सम्झँदा पनि कहाली लाग्छ। २०६४ साल कात्तिक २० गते बिहान ८ बजे उनी चामल केलाउँदै थिइन्। लोग्नेसँग सामान्य भनाभन भएपछि माइती जान खोजिन् । तर उनलाई समातेर मट्टितेल खनाइयो र सलाई कोरेर शरीरमा फालियो।

करिब ४ घण्टापछि छिमेकीले घरमा धुवाँ आएको देखेर सोधखोज गरे । उपचार गर्न लैजाने कुरामा पनि विवाद भयो। लोग्ने, सासु र नन्दको असहयोगका बाबजुद छिमेकीहरुले हास्रुनलाई अस्पताल पुर्‍याएका थिए ।

२२ वर्षीया हास्रुनले एउटा रंगीन टेलिभिजन र ५० हजार दाइजो नल्याएको निहुँमा यो नियति भोग्नुपरेको थियो । विवाह भएको तीन वर्षपछि लोग्ने, सासु र नन्दको यो माग पूरा गर्न नसक्दा उनले जिउँदै जल्नु परेको थियो ।